D’r Naam

Lang jeleie, wie de meëdsjer nog jeweun e kink kroge, went ze mit inne jong noa bed jonge, jet wat alling de auwere van ós ziech nog kanne erinnere, passeret dat óch mit de mam.

‘t Woeët nit lang uvverlaad mer jeweun jetrouwd, wie ziech dat jehoeët in die tsiet. Vunnef mond sjpieëder koam ‘t zivvemonds kinke, dat tswai mond tse vrug jeboare woeët, óp de welt.

Umdat heë vuur Dreikönnigke jeboare woar, kank e pas aajejoave weëde noa die daag, den da woare de here van de jemeende pas werm bij van d’r Nuijoarsemfank.

Zoeë jong d’r pap dan óch óp d’r zivvende jannewaar noa d’r beamte van ‘t sjtandesamt um d’r klinge aa tse jeëve.

Óp de vroag wie d’r klinge da waal heesje moeët, zaat d’r pap: “Eugenius, Armandus, Antonius”. D’r beamte kniepet ziech ins in d’r erm en ruchet ins an ziene oam um tse kieke of heë waal wakker en nuttere woar en vroaget noch ins noa de name. Wie d’r pap de name de veerde kier oane tse sjtóttere hauw ópjezaad, bloof hem nuus angesj uvver als wie de name in ‘t rejister i tse drage.

Tsoavends wie d’r pap heem koam, vroaget de mam: “en wie woar ’t?” D’r pap zaat: “jód, iech han ‘m Eugenius, Armandus, Antonius, als name jejoave”, woa óp de mam zaat: “dat ving iech noen nog ins a paar sjun name vuur ós Sjengke.”

Doadróp is d’r pap eróp jerand noa mie bedsje. Hat miech in zieng erm jenoame en jeduid en is tseruk noa de mam jejange en hat ziech óch deur in de erm jesjnapd mit de wöad: “doe has reët. Deë klinge van ós ziet oes wie ós Sjenke en ruucht wie ós Sjengke. Woarum zouwe vier hem dan óch nit ezoeë neume?”

En doa is ‘t óch ummer bij blève.

Sjengke Sjlauwberjer