De verwaarsjoeël

Damals moeëts te pas mit zes joar noa de sjoeël. Trotsdeem woare mieng eldere jenauw wie anger eldere miech al jauw zat. Vuur moeëte zoeë hoeëg nuedieg noa de verwaarsjoeël. Dat vuur dat nit echt moeëte, hant ze ós doe jeluklieg nit vertsald, angesj wees iech nit of vuur jejange wure. `t Woar oane tswang, alling ós kinger vroagete ze nit.

Noen móst uur wisse dat iech ee van die kinger woar die zoeë jezaad e jans pónk eëtse in vód hauwe en iech kan uuch verzichere: sjtil zitse kank me doamit nit. Doa koam bij dat iech e kink woar dat ummer jouw zin hauw en doarum ummer an `t zinge of fleute woar. De erm juffrouw deet miech hu noch leed.

Wós iech vöal, dat wen `t inne sjleët jeet, dat me dat de janse welt mós tseje. D`r pap hauw miech jelierd dat dat jinne broecht tse wisse, den wen me `t zelver wós, woar dat al sjlim jenóg.

Vuur mie jeveul han iech óp de verwaarsjoeël mieë in d`r ek of hinger `t sjteulsje jesjtange als wie jezèse en dat, umdat iech jouw zin hauw of dong alsof. Iech kank de welt of de sjoeël nit bejriefe en heem durvet iech nuus tse zage.

Óp de verwaarsjoeël lierete vuur bleer mit verf tse vulle, jet wat zie tseechene neumete. Vuur lierete óch jediechte ópzage wie d`r krintewek en zoeëjaar in ing vreëm sjproach: “Jantje zag eens pruimen hangen”. Heem woare ze dan jans sjtoots wen-s te dat oes d`r bloeëse kop kanks ópzage en bij de janse famillieë moeëts te dat koens-sjtuk werm bringe ónger `t motto: Huur ins wat d`r klinge al jelierd hat.

Wen iech noen druvver noadenk, wees iech dat de mam en d`r pap `t richtig jedoa hant, den de verwaarsjoeël woar de intsiegste sjoeël woa iech dórf dreume en woa iech dat dórf doeë wat vuur als kinger sjun vonge: zinge, sjpieële en mit anger kinger kink zieë. Dat zouw ziech al flot endere, den doanoa kunt de jroeëse sjoeël.

Sjengke Sjlauwberjer